Melanie woont in L’Estaque, een dorpje in het uiterste noorden van Marseille, waar Cézanne meer dan 100 jaar geleden een paar meesterwerken schilderde en zich de zeemzoete film “Marius et Jeanette” van Robert Guédiguian afspeelde. Heel gezellig en schilderachtig. Atypisch tussen de “warme wijken” van het noorden. Maar Melanie woont niet in het dorp. Zij woont wat hogerop, in een oude cementfabriek, tegen de flank van een grillige heuvel met een adembenemend zicht op de baai van Marseille. Melanie woont in La Déviation.
La Déviation is een kunstenaarscollectief dat een gedeelte van deze oude fabriek huurt om er te experimenteren met kunst en met het leven. Vriendschap speelt daar een cruciale rol in want je kunt de wereld niet veranderen zonder kameraden, zeggen zij. Zij creëren en zij leven. In een soort commune, al is dat woord wat uit de mode. De Friche (want zo noemen ze een verlaten fabrieksterrein hier zoveel romantischer) is een chaotisch staaltje industriële archeologie met betonnen platformen en loopbruggen tussen overhangende rotskliffen. Daartussen leven de bewoners zich uit met plastische kunst en theater. De eigenaar wil het terrein verkopen maar vraagt er een bespottelijk hoge prijs voor die de jonge bewoners halsstarrig bijeen proberen te krijgen via crowdfunding en hengelen naar een banklening.
Melanie is jong, architect en naar Marseille verhuisd. Zoals zovelen de laatste jaren. Zij zoeken het licht, want in Marseille brandt de lamp, als is het voorlopig nog een klein peertje. Maar de peertjes vermenigvuldigen zich en flikkeren als kleine stipjes in deze hartelijke stad. Iedere keer komt er zo’n peertje bij, als een opflakkerend lichtpuntje van hoop. Marseille kan deze verlichting alvast goed gebruiken.
Moving*Marseille 